ได้ความรู้ใหม่

วันนี ตื่นขึ้นมาตอนเช้า วางแผนเขียนบทความเรื่อง DNS Server นั่งเรียบเรียงเพื่อเขียนแต่ครั้งนี้ไม่จู่โจมเขียน แต่ค่อยๆๆวางแปลนที่จะเขียนว่าจะเขียนอะไรบ้างรวบรวมคำในกระดาษแล้วรวบรวมภาพที่จะลง

พอลงมือเขียนจริงๆๆ ใช้เวลาไม่นานเสร็จ ประมาณสัก 2-3 ชม. รู้สึกว่าออกมาใช้ได้ หลังจากที่จดๆๆ จ่อๆๆ มาตั้งนานว่าจะเขียนหรือลงมือเขียนตอนไหน เหตุผลอยากให้มันออกมาดี แต่สรุป เสียเวลา 2 วันไม่ได้ลงมือเขียน มาวิเคราะห์แล้วเพราะว่า น่าจะสร้างแรงกดดันให้ตัวเองว่าต้องออกมาดีและออกมาสวย

แต่พอลองไปค้นหา ที่คนอื่นเขียนไว้ เขาเขียนตั้งไว้หลายคนแล้ว อ่านดูแล้วเริ่มหมดกำลังใจ เห็นเขาเขียนแล้วสวยดี แต่ต้องใช้สมาธิมากในการอ่าน เลยมาคิดว่า อย่าไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลย เขียนเท่าที่เขียนได้

และเขียนเพื่อทำความเข้าใจให้กับตัวเองอีกที ที่เหลือส่งต่อให้คนอื่นเขาได้อ่าน

ปรากฏว่า เขียนเสร็จเรียบร้อย

ลุกขึ้นจากโต้ะคอมพิวเตอร์ หันขึ้นไปมองท้องฟ้า อากาศเริ่มเห็นแสงแดด เริ่มแห้งบางแล้ว คิดในใจว่าน่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับขนำ เมื่อก่อนมันสบายแต่ตอนนี้เริ่มมีอะไรเต็มไปหมด ฝนตกหนักเลยไม่ค่อยได้มานั่ง หลังจากนั้นแมว กับหมา มายึดครองพื้นที่หมด นอกจากแมวกับหมาแล้ว เริ่มเห็นแขกมาเยือนเป็นทางยาว ตัวเล็กๆๆ แต่อันตราย

ใช่แล้ว ปลวกเริ่มมา ฝนตกจะเป็นแบบนี้ทุกที แต่ อุ่นใจหน่อย ขนำทำจากสะเดาเทียม หรือทางบ้านเราเรียกว่า ต้นเทียม เป็นไม้ที่ปลวกไม่ชอบ และหมอด น่าไม่ชอบด้วย

ไม้เทียมน่าสนใจตรงนี้แหละ แม้ว่าจะเป็นไม้เนื้ออ่อน แต่หากไม่ถูกแดดถูกฝนมันอยู่กับเราไปนานเหมือนกัน อย่างเช่นบ้านที่สร้างใช้ไม้เทียมทำเป็นผนังที่ยึดของเพดาน ไม่ต้องกังวลเลยเรื่องปลวกมากิน

เลยติดสินใจว่า น่าจะบูรณาการขนำสักหน่อย

เดินไปนั่งตรงขนำแล้วนั่งวางแผนว่า จะเอาของตรงไหนออก รื้อสาดคล้าไปไว้ตรงไหน สำรวจสาดคล้าแล้ว มีปลวกมาเยือนด้วย

อย่างแรกเลยจัดการสาดคล้าก่อน

จัดการทุกอย่างเสร็จ เรียบร้อยสวยงาม

 

กลับมาสภาพเดิม

นั่งพักนิดหน่อยแล้วเดินไปหยิบมือถือ ไม่ได้คิดจะโทรหาใครหรอก แค่ดูเวลาเท่านั้น  เห็นว่าเวลาใกล้เที่ยงแล้ว น่าจะต้องพักกิจกรรมทุกอย่างก่อนเพื่อกินข้าวเที่ยง

แต่วันนี้ไม่ได้กินข้าว  กินขนมจีนแทน ไม่ต้องย่งยาก ชอบที่มันเป็นอะไรที่เรียบง่าย ตอนเช้ากินกับปลากระป๋อง เที่ยงกินขนมจีน ไม่รู้จะทำให้ตัวเองยุ่งยากทำไม พอมันอิ่มแล้ว มันหมดทุกสิ่งทุกอย่าง มันไม่อยากกินอะไรแล้ว

ใอ้ประเภทที่ต้องทำยุ่งยากกว่าจะได้กิน ไม่ชอบเลย เสียเวลา ยิ่งตอนกินแล้ว ถ้ายุ่งยากด้วยแล้วแทบไม่อยากกินเลย อย่างเช่นพวก ปูต่างๆๆ  กว่าจะได้กินต้องมานั่งแกะนั่งทุบเสียเวลา เอาปูต้มหรือไม่ปูที่ผัดแล้วเขาว่าอร่อยมาก มาวางไว้ตรงหน้า กับเอาข้าวราดไข่เจียวมาวางไว้ตรงหน้า ขอกินข้าวไข่เจียวดีกว่า

มันไม่ต้องเที่ยวทุบ เที่ยวแกะ เนื้อมันได้นิดเดียว มือสกปรกตามไปด้วยตอนกิน  ยิ่งกินตอนมียุงด้วย ต้องตบยุงด้วย ต้องแกะปูด้วย มันยุ่งยากเปล่าๆๆ เอาง่ายให้อิ่มพอแล้ว

แต่ ต้องระวังให้ได้สารอาหารครับ พอแล้ว

จัดการเรื่องอาหารเสร็จ ตามแผนที่วางไว้จะเขียนเว็บไซต์ให้เสร็จ ปรากฏว่าเสร็จก่อนกำหนด หันไปมองรถหรือว่าจะล้างรถต่อดี สกปรกมากแล้ว  มาคิดดูอีกทีฝนมันตกทุกวันล้างไป สกปรกอีก หยุดความคิดไว้แค่น้นก่อนดีกว่า

คิดจะเข้าสวน แต่….มันกางหลาง (ภาษากลาง แปลว่า ไม่เหมาะสม ไม่พอดี )  เพราะด้วยหลักที่เขาปฎิบัติกันมา ส่วนมากหลังเที่ยงไม่ค่อยมีใครนิยมเข้าสวนกันยกเว้นตอนเช้าหรือไม่ตอนบ่าย ที่เขานิยมเข้าสวนกัน ไม่อยากฝืนธรรมชาติ (หาข้ออ้างให้ตัวเองได้สำเร็จ หากไม่ขี้คร้าน(ขี้เกียจ) อากาศไม่ร้อน การเข้าสวนเข้าช่วงไหนก็ได้ แต่มันน่าจะเกี่ยวกับการการออกกำลังมากกว่า กับอีกอย่างร่างกายมันไม่ชิน ด้วย

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งเข้าสู่สมองทันที เมื่อเปิด Youtube จากมือถือพบคลิป คลิปหนึ่งนำเสนอ เรื่อง SEO  นั่งฟังแล้วมันไม่ได้อัธรส  ถ้าให้ฟังได้ดีต้องเปิดผ่าน Pi ที่ติดตั้ง kodi แล้วติดตั้ง Plugin  Youtube กับ Netfix  ที่น่าสนใจคือ youtube  ไม่มีโฆษณา และดูผ่านทางโทรทัศน์

ว่าแล้ว เดินขึ้นบ้านไปเปิด youtube ผ่านทีวี  แต่ครั้งนี้ไม่ได้นั่งฟัง เปลี่ยนเป็นมานอนฟัง ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาด้วย อากาศกำลังดีไม่ร้อนไม่เย็น ได้ผลเลย ฟังได้ไม่นาน หลับ…..

มาตื่นอีกที จบคลิปแล้ว แต่เขาเสนอว่ายังมีอีกคลิป หน้าสนใจ   ไหนๆๆ เขานำเสนอแล้ว เลยเปิดคลิบปที่เขานำเสนอต่อ เขาใช้เวลาอธิบายเกือบ ชม. นอนดูจนจบ ได้ความรู้หลายอย่าง

สิ่งแรกคือตอนเช้าที่เรานั่งเขียนเว็บแล้วไปเปรียบเทียบกันคนอื่น สุดท้ายได้มารู้ว่า เว็บไซต์ที่เขาทำเขียนบทความต่างๆๆ เขาต้องลงทุนมากในการจัดทำ เช่นการจ้างคนเขียนคอนเท้น การจ้างโฆษณา เพื่อให้คนเข้ามาดูมาก การยิ่ง Add คือเขามีรายจ่ายมากไม่ใช่เขาทำคนเดียว

โดยเฉพาะการทำ SEO เขาทำอย่างจริงจังและบางอย่างซื้อ สรุปว่า มีค่าจ่ายใช้หมด ไม่ได้ทำเว็บเพื่อสนุกอย่างที่ทำ

เลยมีกำลังเขียนเว็บต่อ เพราะที่ทำเว็บไม่เคยทำ SEO เลย ใครจะอ่านก็ช่าง ไม่อ่านก็ช่าง แค่ลงทุนปีละ 1000 กว่าบาทแล้วเขียนอะไรที่อยากเขียน แค่นั้นเองและทำคนดียว

ที่ทำได้มันน่าจะเกิดจากเราทำแล้วมีความสุขมากกว่า

มันถึงจุดที่คิดว่า น่าจะพอในบางเรื่องแล้วเราตัดสินใจก้าวผ่านจากจุด จุดหนึ่งไปยังอีกจุดๆๆ หนึ่ง จะว่าเรากล้าที่จะก้าวผ่าน มันไม่น่าจะใช่ แต่คิดว่าน่าจะเกิดจากความพร้อมแล้วมากกว่า

เพียงแต่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า หากเราทำจุดไหนแล้วมันถึงจุดอิ่มตัว ทำไปแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น มันเหมือนกับว่าเรานับเวลาถอยหลังเพื่อให้คนอื่นถีบออกมา ไม่ให้ยืนสวมหัวโขนบนเวทีนั้นแล้ว

แต่เราสมัครใจเองดีกว่าที่จะลงจากเวทีนั้น เพราะอยู่ต่อไปเท่ากับเราทำลายสิ่งอันมีค่าของเราคือ เวลา  เวลามันเดินไปเรื่อย แต่เรายังทำแบบเดิมเพียงพอให้มีตัวตนในสังคม แต่ไม่สามารถจะพัฒนาตัวเองหรือทำในสิ่งที่ตัวเองชอบได้เลย

มันเลยคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องก้าวผ่านจุดนั้นเพื่อไปยังจุดอื่น แม้ว่าเราจะรู้ว่า การก้าวผ่านมันอาจจะยาก ในจุดใหม่เพราะไม่เคยยืนด้วยลำขาตัวเองมาตลอดเวลาอันยาวนาน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้กล้าคือการรับฟังคนอื่นที่เขามองมาว่าเราทำไหม หรือคนที่เห็นว่าเรามีพลังพอที่จะเข้าไปยืนจุดใหม่ได้ไหม นั้นคือคนที่ใกล้ชิดกับเรา เพื่อน ครอบครัว

หลังจากที่เราตั้งคำถามให้เขาตลอดเองมาตลอด สุดท้ายตอบคำถามตัวเองได้ สรุปคำตอบคือ สิ่งที่เราทำนั้นน่าจะพอแล้ว ไปทำอย่างอื่นดีกว่า

เอาเป็นว่า วันนี้แค่นี้ก่อน ค่อยพบกันทอเช้าเล่า