ยังต้องรออีก 24วัน นั้นคือวันที่แพทย์นัดเพื่อตรวจสภาพร่างกายอีกครั้ง กับการอยู่ในสถานะที่ต้องรอคอย ในห้วงที่แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย

เน้นย้ำเป็นคำใหญ่ ๆๆ ตอนเริ่ม แต่โชคดีหน่อยช่วงนี้ฝนไม่ตก ตอนเช้าเลยมีโอกาสได้เดินออกกำลังกาย เท่าที่ทดสอบเบื้องต้นยังสามารถเดินได้ในเส้นทางปกติโดยไม่มีอาการเหนื่อยหรือร่างกายรับไม่ไหว แต่ ต้องปรับเปลี่ยนมาใช้กางเกงวอร์มแทน หากใส่ขาสั้น รู้สึกความอบอุ่นไม่เพียงพอ จะมีอาการหนาวสั่นที่ขาบางเล็กน้อย

การเดินมันช่วยได้มาก ได้พบปะ ได้พูดคุย แต่ถามว่าชีวิตมีปัญหาใหม่ ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแต่จากเดิมที่ทำกิจกรรมต่างๆๆมากมายในแต่ละวัน กลับต้องมาหยุดเพื่อรักษาสภาพร่างกายไม่ให้กระทบเกินไป เพื่อป้องกันตนเองจากการติดเชื้อ และผลกระทบของยาที่กินเข้าไปทำให้ขาเริ่มอ่อนแรงเล็กน้อย แต่ยังเดินหรือออกกำลังกายได้ปกติไม่มีอาการเหนื่อยแต่อย่างใด

หลังจากเดินเสร็จ มานั่งอ่านหนังสือ น่าอาบแดด กินกาแฟ จากชุดเก้าอีกที่ทำเองง่ายๆๆ แทบไม่ต้องเสียเงินสักบาท แค่นั่งได้ มันก็เหมือนกับตัวแพงๆๆ นั้นแหละ ไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลย มันนั่งได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่แตกต่าง

บางคนพยายามซื้อของแพง สุดท้ายกลายเป็นขยะ แล้วไม่รู้จะเอาไปทิ้งที่ไหน ปัญหาที่เจอมากคือ ตอนซื้ออยากได้ แต่พอมันพังแล้วไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันดี เอาไว้ในบ้านก็เป็นขยะ ส่วนมากมักจะแก้ปัญหาให้พ้นตัวโดยการพาไปทิ้งไว้ที่กองขยะ

มีแปลนจะทำหลายอย่าง อย่างแรกจะทำที่ไสกบไว้สักที่เพื่อเวลาไสกบแล้วจะไม่ได้มีปัญหากับขี้กบที่ไสออกมา แต่สุดท้ายไม่ได้ทำเพราะกลัวสกปรก กลัวเปี้อน กลัวติดเชื้อ กลัวนั่งทำงานนานแล้วสภาพขามันจะแย่กว่าเดิม เป็นอันยกเลิกไม่ทำ

หันไปมองรถที่สกปรกมากแล้ว น่าจะล้างสักหน่อย แต่พอนึกถึงน้ำว่ามันเปียกแล้วกระทบกับขา มันจะลดอุณหภูมิของขาลงไปอีก เป็นอันยกเลิก

หากไปจะสร้างที่เก็บเครื่องมือใหม่ เพราะของเดิมฝนตกหนัก ไม่มีที่กั้นเพียงพอกลัวว่าเครื่องมือจะขึ้นสนิม แต่พอลงพื้นที่เตรียมอุปกรณ์ปรากฏว่าพื้นที่ยังไม่แห้งไม่สามารถปรับพื้นที่เพื่อเตรียมวางเสา หรือจัดการเกี่ยวกับการวางระดับได้ เป็นอันยกเลิกไปอีกรายการ

กลับมานั่งเปิดเฟสบุค เจอแต่สิ่งยัดเยียดนำเสนอให้อ่าน เจอแต่เรื่องชาวบ้าน เรื่องอวดกัน ต้องตามปิดกันตลอดเพื่อไม่ให้แสดง มันไม่มีสาระอะไรเลย แค่อ่านประโคมโลกไปวันๆๆ มีแต่คนโน้นทำอย่างนั้น คนนั้นทำอย่างนี้ เรื่องชาวบ้านไม่อยากรู้ไม่อยากอ่านให้เสียเวลาทำงานของตัวเอง สุดท้ายปิด

มานั่งคิดว่าจะเอาอย่างไรต่อ หันมองนาฬิกา อีก ชั่วโมงกว่าๆๆ ใกล้เที่ยง นอนเล่นหรือนอนหลับดีว่า ว่าแล้วนอน ตื่นมาเที่ยง กินข้าว หลังจากนั้นมันช่างบังเอิญพบนิยายจีนกำลังภายใน ที่เก็บไว้นานแล้วในคอมพิวเตอร์โดยส่งเข้าแทบเล็ต แล้วอ่านผ่าน Kindle พอใช้ได้หน่อยนั่งอ่านเพลินดี จนเวลาสี่โมงเย็น เอารถถีบไปออกกำลังกายอีกรอบดีกว่า แต่ไม่เปลี่ยนชุด ใช้เวลาในการปั่นเล่นเพื่อชมบรรยาศประมาณ ครึ่งชม กลับมากินยาก่อนอาหารนั่งเล่น

เพื่อรอให้ครบครึ่งชม จะได้กินข้าว

ชีวิตมันก็สนุกดี หากเราอย่าเอาความเครียดเข้ามาหาตัวเอง ให้เราคิดว่า ช่วงนี้แหละเป็นช่วงที่ได้พักผ่อน หยุดกิจกรรมต่างๆๆ เสียบ้าง ว่างเขียน Blog ไปเรื่อย หากสมาธิดีๆๆ หรือมีอารมณ์ ก็ทำบทความหนักๆๆ ใน Khowleadge แบ่งปันความรู้ให้คนอื่น หากคิดว่ามันเริ่มเครียดหรือเริ่มล้า เพราะบางเรื่องต้องแปลจากคู่มือ ก็หยุดเสีย ค่อยๆๆ ทำไม่ได้หวังผลประโยชน์หรือค่าตอบแทนอะไร ทำไปสนุกๆๆ กับมันแค่นั้นเอง

ตอนนี้ ทำอย่างไรก็ได้ให้ชีวิตมีความสุขไปแต่ละวัน แม้ว่าปัญหาต่างๆๆ จะรุมเร้าเข้ามาบ้าง ส่วนมากอย่างที่บอก แต่ทำอย่างไรได้ สุขภาพต้องมาก่อน แล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องดีขึ้นมาเองสักวันหนึ่ง ไม่มีหรอกที่มันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ถ้าเราผ่านมันไปได้ สักวันหนึ่งมันจะคุ้มค่า เราสามารถทำอะไรได้มากมาย มันจะเป็นบทเรียนสอนตัวเราเองให้ระวังตัว และป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

แต่หากเราไม่ทนตอนนี้ มันคือการจบสิ้นได้เพราะว่า ต้นตอทุกอย่างมาจากสุขภาพ หากไม่มีหมายความว่าหลังจากนี้ เราจะทำอะไรก็ลำบากมากยิ่งขึ้น ยอมทนนับไว้และปฎิบัติตามที่แพทย์บอก เพื่อให้มันเป็นไปตามที่แพทย์ต้องการ เรื่องอื่นก่อนว่ากันอีกที

แต่ มันมีความโชคดีอีกอย่างที่ผ่านมา นั้นคืออดีตไม่เคยเข้ามาสร้างหรือคอยหลอกหลอน เพราะได้คิดไว้แล้วว่าวันหนึ่งชีวิตมันต้องเป็นแบบนี้ และเป็นแบบนี้ทุกคน เลยไม่คิดอะไร ไม่เอาอดีตมาคิด คิดแต่ว่าทำอย่างไรให้แต่ละวันมีความสุข กับสร้างแนวคิดว่าในอนาคตเราจะทำอย่างให้มันสมดุลกับชีวิต แต่ไม่ได้คาดหวัง

นั้นคือความโชคดีที่รับฟังคนรุ่นเก่าไว้มาก โดยเฉพาะน้าคอง ซึ่งเป็นเสมียนประจำวัน ที่เคยหยอกล้อกับแก เมื่อประมาณ 20 กว่าปีมาแล้ว แต่คำพูดหนึ่งที่สกิดใจ และมาคิดได้กับการวางแผนชีวิต

น้าคองเคยพูดว่า “ที่มึงพูด ทุกสิ่งทุกอย่างกูทิ้งให้มึงหมด” นั้นคือคำพูดที่ทำให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตทันทีว่า ทุกคนจะต้องเจอ โดยเฉพาะคนที่ดูถูกคนรุ่นเก่า ไม่คิดว่าตัวเองจะมีอายุมากขึ้น แล้วไม่นานจะเป็นเหมือนคนที่เขาดูถูก

เลยเตรียมตัวว่าสักวันหนึ่งคำพูดของน้าคองต้องเป็นจริง มันเลยทำอะไรต่างๆๆ ตอนนี้ ไม่มีผลกระทบอะไรกับตัวเองเลย โดยเฉพาะอดีต

ว่าแล้วก็เขียน Blog แล้วรอต่อไปอีก 24 วัน ว่าผลจะเป็นอย่างไร