หนักอีกแล้ว

ช่วงนี้ บ่นเรื่องฝนบ่อย วันนี้ ดูคลิปของที่เขาเรียกว่าอะไรนะ ที่คนชอบดูกันมาก จำไม่ได้แล้ว ออกมาพูดว่า ภาคใต้บ้านเราตอนนี้ มี 3 ฤดู เช่นกัน แต่ ไม่เหมือนที่อื่น ฤดูของบ้านเรามี ฤดูฝน  และ ฤดูฝน แล้วก็ฤดูฝน ฟังแล้ว นึกขำ เขาพูดได้ถูก เพราะสองปีมาแล้ว มีแต่ ฤดูฝนจริงๆๆ แม้แต่เดือน 5 ยังตก ใครไม่เชื่อเข้าไปดู Blog เก่าๆๆๆได้ ที่ถ่ายไว้ตอนน้ำท่วมในช่วงเดือน 5

มันตกได้ตกดีจริงๆๆ ตกไม่ยอมหยุด  แม้แต่ตอนนั่งพิมพ์ Blog ยังตกแบบไม่เกรงใจ  แต่ยังโชคดีหน่อย แม้ว่าฝนจะตกหนักอย่างไร ยังมีกิจกรรมที่ให้ทำคือ ทำ Blog ทำเว็บไซต์

วันนี้ ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านทั้งวัน เนื่องจาก Router ของ Cat หรือ NT ที่ควบรวมกับ TOT  แจ้งช่างไปแล้วรอช่างมาตรวจสอบ Router  จนกระทั่งใกล้เที่ยง ช่างจึงโทรมา และไม่ถามด้วยว่า บ้านอยู่ไหน แสดงว่าจำได้

เที่ยงนิดๆๆ ช่างมาถึง ปรากฏว่า ช่างเอาของมาผิด เลยต้องกลับไปสำนักงานใหม่เพื่อไปเปลี่ยนของ ระหว่างรอช่างกลับมาอีกครั้ง เนื่องจากในตอนเช้ากินข้าวเหนียวกับหมูยิ้ง หรือย่าง จำไม่ได้แล้ว เพราะมีหน้าที่กินอย่างเดียว แล้วแต่คนซื้อหรือจัดหาอาหารมาให้ว่า จะให้กินอะไร

คิดไว้แล้วว่า เช้ากินเหนียวเข้าไป รับรองได้ว่าไม่นานต้องนอนหลับแน่ๆๆ ยานอนหลับที่ดีที่สุดเท่าที่เคยทดลองมาสำหรับตัวเองคือ ของหวาน กับข้าวเหนียว ยิ่งเป็นข้าวเหนียวมะม่วง ข้าวเหนียวทุเรียน ข้าวเหนียวถั่วดำ ของโปรดด้วยแล้ว รับรองไม่นานกินเสร็จ สิ่งที่ตามมาทุกครั้งคือต้องง่วงและหลับแบบทิ้งตัวทุกครั้ง

วันนี้เช่นกัน ระหว่างรอช่าง หลับไปพักใหญ่ มาตื่นอีกทีได้ยินเสียงปิดประตูรถหน้าบ้าน ลุกขึ้นมาดู ช่าง Cat กับมาอีกครั้ง ครั้งนี้ ไม่นานเรียบร้อย ได้รับแจ้งว่า เป็นที่อแดปเตอร์ ตัวจ่ายไฟมันเสีย

ปกติที่บ้านหากใช้ในบ้าน จะใช้ 3BB แต่ที่เสียวันนี้ เป็น ระบบ Fix Ip ใช้สำหรับเครื่อง Server ที่ทำ cloud กับ Hosting ไว้ที่บ้าน เมื่อเสียมักจะมีปัญหา เนื่องจากมีการใช้งานตลอดเวลา เลยต้องรีบแก้ปัญหา แก้ปัญหาเสร็จ สบายตัวหน่อยไม่ต้องกังวล เรื่องรอช่าง กับได้เปิดใช้ให้คนที่ใช้งานได้ใช้ตามปกติ

หลังจากนั้นแดดเริ่มมานิด คนที่บ้านบอกว่าไปกินอาหารนอกบ้านดีกว่า เลยตกลง จะได้เปิดหูเปิดตา หน่อย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมเขาพูดว่าเปิดหูเปิดตา เพราะสองสิ่งนั้นมันเปิดตลอดเวลายกเว้นตอนนอน อาจจะปิดตา แต่หู ยังคงเปิดตลอด

ในตลาดไปถึงประมาณ 4 โมงกว่า คนเยอะเป็นพิเศษ เพราะเป็นเวลาเลิกงาน ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ในตัวชะอวดเอง มีคนไม่มากแล้ว มันเป็นเมืองปิดเสียแล้ว ตั้งแต่เส้นทางสาย 41 ตัดผ่านรอบนอกของอำเภอ ความเจริญต่างๆๆ มันเริ่มจากมาอยู่ตามเส้นทางสายเอเซียหมด

เมื่อก่อนอาจจะได้เปรียบเพราะระบบอินเตอร์เน็ตไม่แพร่หลาย แต่พอมีอินเตอร์เน็ตแพร่หลาย แม้แต่ในสวนยาง หากต้องการติดอินเตอร์เน็ตยังติดตั้งได้

ชะอวดเลยหมดความสำคัญไป บางทีเดือนหนึ่งแทบไม่เข้าไป ไม่รู้จะเข้าไปทำไม

กินข้าวเสร็จ มันมีอาการแปลก หิวน้ำ ในปากรู้สึกว่ามันเปรี้ยวปากอย่างไรบอกไม่ถูก คนที่บ้านเลยเฉลยว่า ไม่จำเป็นเราอย่ามากินมาก กินกับข้าวที่ทำเองที่บ้านดีกว่า เพราะเครื่องปรุงที่เขาใส่ให้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาเน้นเพื่อให้อร่อย แต่อาจจะไม่มีผลดีต่อสุขภาพของเรา อาจจะเป็นได้ และอาการที่เป็นคือเราได้กินแป้งหวาน หรือที่ภาษากลางเขาเรียกว่า ผงชูรส มากเกินไป เลยเกิดอาการหิวน้ำและเปรี้ยวปาก

เป็นอันว่าต้องระวังและหากไม่จำเป็นจริง คงไม่กินอาหารนอกบ้านอีก แม้ว่าตอนนี้ จะไม่มีผลแต่อาจจะมีผลระยะยาวได้ และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อกินอาหารนอกบ้านที่มีการเติมเครื่องปรุงอย่างที่ว่าลงไปมาก

เดินทางกลับบ้าน พร้อมกับดูบรรยาศท้องนาบ้าง สวนบ้างแบบบ้านนอก คิดแล้วมีความสุข ขับรถเรื่อยๆๆ กินลมชมบรรยายกาศ มาถึงบ้านไม่นาน เหมือนเดิมฝนตกหนักตลอด แต่น่าจะต้องทำอะไรอีกอย่าง

นั้นคือการถอดแบตเตอรี่รถยนต์ไป Repair หน่อย ก่อนไปไฟอ่อนมาก สตาร์ทไม่ค่อยติด ทั้งที่วันก่อนชาร์ตเต็มแล้ว แต่ครั้งนี้ เอาใหม่ ใช้ฟั่งชั่นในการชาร์ต แทนที่จะชาร์ตก่อนให้มันรีแพร์ หรือหากไม่มีระบบนั้น ที่สมัยก่อนเขาแนะนำกันคือเอาน้ำร้อนล้างตะกั่วในแบตเตอรี่

แต่ปัจจุบันที่ชาร์ตบางตัวมีระบบนั้นแล้ว สะดวกหน่อย

เป็นอันว่าเรียบร้อยในภารกิจวันนี้ ก่อนนอน จัดการเขียน Blog หน่อย พร้อมกับเข้าไปดูเมล์ มีการแจ้งเตือนเกี่ยวกับปัญหาเว็บไซต์ ระบบของ Google บอกว่าไม่ได้จัดทำดัชนี หรือหน้า Index อ่านแล้วงง  เพราะ Google แปลจากอังกฤษ ให้ จะอ่านอังกฤษทีเดียว อ่านไม่ออก แต่พออ่านที่เข้าแปลมาให้มันงง

แต่ทนอ่านไปก่อน ดูเวลาแล้วค่อยว่ากันเรื่องนั้น เพราะอย่างที่บอก การทำเว็บไม่ได้หวังว่า จะมีใครเข้ามาดูหรือเข้ามาอ่าน มาก แต่ทำเพื่อบันทึกเหตุการณ์ ความรู้ต่างๆๆ ที่ผ่านมาแบบน้ำซีมทราย ทำไปมากๆๆ ข้อมูลมันมากไปเอง

แต่หากเราไม่ลงมือทำ ผ่านไป 5 ปี จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่หากลงมือทำทุกวัน ผ่านไป ปีหนึ่งหน้าจะได้บทความอย่างน้อยไม่ต่ำกว่า 300 บทความ เพราะพิมพ์ไปเรื่อยทุกวัน มีเนื้อหาบ้าง ไม่มีเนื้อหาบ้างพิมพ์ไปเรื่อยตามที่สมองสั่งให้และนิ้วคีย์พรมลงบนคีย์บอร์ด ตามที่สมองสั่ง

ผิดบ้างถูกบ้างแต่ได้พิมพ์ ความเร็วเพิ่มขึ้น จำนวนผิดน้อยลง สมาธิเริ่มมา

แนะนำครับ สำหรับบางคนที่นอนเล่นหรือทำอะไรก็ตาม ลองปลีกเวลาสัก 1 ชม แล้วพิมพ์อะไรไปเรื่องเท่าที่ความคิดของเราผุดขึ้นมา มันจะได้สมาธิมากและสงบนิ่งอยู่กับหน้าจอ ยิ่งพิมพ์ไม่ต้องเร็วมากกับตรวจสอบงานไปด้วยสมาธิเราจะยิ่งดีขึ้นด้วย

สิ่งที่ได้กลับมาหลายสิ่งหลายอย่างมันเกิดขึ้นจริง  ดูเวลา 19.26 น. น่าจะพอได้แล้ววันนี้ เผื่อใครเข้ามาอ่านแล้วมากเกินไป แล้วตาลาย

Good nigth