เขียน Blog แต่เช้า

ก่อนนอน วางแปลนไว้ในใจว่า ทอเช้าตื่นขึ้นออกวิ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากเสร็จภารกิจประวันเรียบร้อยแล้ว เป้าหมายคือเดินทางไปสวนใหญ่ เพื่อเคลียร์งานที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เหตุผลหลักคือปรับพื้นที่รก ให้มันมีพื้นที่ในการสร้างกิจกรรมหรือสร้างสิ่งอื่นเพิ่มเติม เนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นสวนยางหมดแล้ว

ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ดูเวลา 6.13 น. ปรากฏว่า ฝนตกเรียบร้อย แผนการณ์ หรือแปลนต่างๆๆ น่าจะต้องปรับเปลี่ยน จะเอาไงต่อดี แต่สิ่งแรกที่น่าต้องเริ่มทำก่อนคือ หาขนมครกที่เขาขายหน้าบ้านมากินนิด เมื่อวานเข้าสวน กินหมี่ผัด ไปเล็กน้อย กลับจากสวนก็ไม่ได้กินข้าว เพราะค่ำแล้ว หากกินอะไรลงไป กลัวมีปัญหากับระบบท้องอีก

ตื่นขึ้นมาเช้านี้ รู้สึกหิว หรือที่เรียกว่า เนือย ตามภาษาบ้านเรา  หลังจากจัดการกับขนมครก และกาแฟเสร็จ ฝนตกพรำๆๆ หรือที่บ้านเราเรียกว่า ตกสกเส็ก นั่งคิดว่าจะทำอะไรดี เพราะทำอย่างน่าจะเปียก ไอ้เปียกไม่เท่าไหร แต่ กลัวมันจะพาลพาไปหาเกี่ยวกับสุขภาพที่เขาเรียกว่าไข้หวัด พอเป็นไข้หวัด อาการเกิดขึ้นมา เดี่ยวใจจะวิตกกังวลว่า เป็น โควิดอีก   แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องอื่นหลายเรื่องอีก

ตัดสินใจก้าวเดินขึ้นบนระเบียงบ้าน เปิดคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ ที่เราเรียกว่า Desktop หรือที่บ้านเราเรียกว่า ตั้งโต๊ะ (ชื่อเหมือนตัวละคร ตัวหนึ่งใน สามก็ก) เพื่อเขียน Blog ดีกว่า เขาเรียกว่าเป็นการสร้างต้นทุนไว้ก่อน เผื่อตอนเย็นฝนหยุดตกจะได้ทำกิจกรรมอื่น แล้วไม่ต้องมารีบเขียน Blog เพื่อให้เป็นไปตามเป้าหมายของตนเองที่ได้วางไว้ว่า จะเขียนทุกวัน

แต่ตอนนี้ สบาย กับการเขียน Blog นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์วันไหนแล้วมีเรื่องที่จะเขียนได้มากมาย เริ่มเรียนรู้ตั้งแต่การวางคีย์บอร์ดว่า จะทำอย่างไรให้พิมพ์เร็ว วางเมาส์อย่างไร ไม่ให้เมื่อยมือ

นั้นเป็นเพราะผ่านการฝึก ผ่านการลงมือทำหรือที่เขาเรียกว่า การ Output ออกมาทุกวัน จนประสบการณ์มันสอนเราเอง ว่าทำอย่างไรมันถึงจะทำงานได้เร็ว และคล่องขึ้น

ว่าจะเขียนบทความหนักๆๆ แต่ หากเขียนบทความหนัก ๆๆ มันต้องวางแผนให้ดี ตั้งแต่ข้อมูลที่เราจะนำเข้า การวางแกนของเรื่อง เขียนแล้วต้องเป็นไปตามลำดับขั้นตอน ไม่เหมือนเขียน Blog ที่เขียนตามใจฉัน

ส่วนบทความเขียนให้คนอื่นอ่าน ยอมรับว่า ต้องการมีการเตรียมตัว เตรียมข้อมูลมาก บางเรื่องเป็นอาทิตย์กว่า จะเสร็จ แต่ตอนนี้ เริ่มพัฒนาขึ้นแล้ว บางเรื่องไม่เกิน สามวันเสร็จ แต่มันต้องใช้เวลานิด

เป็นอย่างที่ในหนังสือบอกนั้นแหละ ว่า เราอ่านหนังสือ 10 เล่ม ไม่ได้ความรู้เท่ากับเราใช้เวลา Output ออกมาแค่เล่มเดียว การเขียนบทความคล้ายๆๆ กัน

มันต้องใช้เวลา ค่อนข้างมาก สมองเลยไม่ค่อยอยากจะให้ทำเท่าไหร่  แต่ถ้าไม่ทำมันไม่ได้ประสบการณ์ในการเขียน ไม่ได้เรียนรู้อะไรอีกหลายอย่าง เลยต้องหาจังหวะ และห้วงเวลาที่เหมาะสมในการเขียน

มันแปลกเหมือนกัน ตอนสร้างเว็บใหม่ นั่งคิดว่า จะเขียนบทความอะไรดี จะเขียน Blog อย่างไร จะทำ Portlio เพื่ออย่าให้เว็บมันว่างเปล่า

แต่พอทำไปมากๆๆ มันมีเรื่องมากมายที่ต้องการจะลง content ในเว็บไซต์ แต่มันไม่มีเวลาเอง .. เช่นกัน นั้นคือสิ่งที่เราเรียกว่าประสบการณ์ หรืองานสอนเรา ถ้าเราไม่ลงมือทำ หรือไม่มีเป้าหมาย สิ่งนั้นคงจะไม่เกิดกับตัวเรา

อ่านถึงตอนนี้ หลายคนคิดว่า ทำเว็บหรือเขียน Blog ไปทำไม มันเสียเวลานั่งดูโซเชียล  บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ในความรู้สึกตัวเอง เว็บไซต์มันเหมือนเป็นแหล่งแบ่งปันความรู้ให้กับคนอื่น แต่ให้ระวัง  สำหรับคนทำเว็บไซต์

สิ่งที่ควรระวังมากที่สุดคือ อย่าสร้างเว็บไซต์ เพื่อหวังหารายได้ เพราะมันจะกดดัน จนทำอะไรไม่ออก แต่ หากเราสร้างเว็บไซต์ เพื่อแบ่งปันข้อมูลในตัวเราให้คนอื่น และมีความสุขกับการให้ รวมทั้งใช้เวลาที่เราคิดว่า มันคือเวลาว่างของเรา มาเขียนหรือทำอะไรก็ได้ที่สามารถ output ข้อมูลจากสมอง มาสู่คีย์บอร์ด แล้วสิ่งเข้าไปยังที่เขาเรียกว่า Web Documenst วันละนิด วันละหน่อยไม่นานมันจะมากเอง

แต่หากเราไม่ทำเลย ผ่านไป 10 ปี มันก็เท่าเดิม

นั้นคือแนวคิดว่า ทำไมต้องทำเว็บไซต์สำหรับตัวเอง นั้นคือแหล่งข้อมูลสำหรับการให้ การแชร์

ปัญหาในการทำเว็บไซต์ ส่วนมากเกิดจากการพิมพ์ มากกว่าสิ่งอื่น แม้ว่าจะพิมพ์แบบสำผัส คือพิมพ์แบบไม่ต้องดูคีย์บอร์ด ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฏษ แต่ตัวปัญหาที่บางครั้งทำได้ช้า คืออาการเมื่อยมือ หรือที่เรียกว่าล้าในการพิมพ์

สิ่งนี้แหละกำลังหาข้อมูลว่าเราจะใช้วิธีแก้อย่างไร  มาคิดดูมันก็เป็นเรื่องปกติ บางครั้งนั่งพิมพ์นาน มันย่อมจะเมื่อยเป็นธรรมดา  แต่.. มาลองปรับตัวเองอีกครั้งโดยการพิมพ์ให้ช้าลง และพิมพ์แบบละเมียด รู้สึกกว่าความเมื่อยมันลดลง

สรุปปัญหาส่วนใหญ่ มักจะเกิดจากความเร่งรีบ จนทำให้ระบบต่างๆๆ มันรวน ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเร่งรีบจนติดนิสัย

น่าจะลดละ ความเร่งรีบแล้วทำอะไรที่ สบายๆๆ ไม่ต้องเร่งรีบ เพราะตอนนี้ชีวิตอยู่ในขั้นตอนของการอยากจะทำ ไม่ใช่ขั้นตอนของอยากจะเป็นแล้ว

น่าจะต้องกลับมาทบทวน สิ่งที่เราทำทุกวัน แม้เป็นเรื่องเล็กๆๆ ที่ต่อมากลายเป็นสิ่งใหม่ ที่เขาเรียกว่านิสัย ซะหน่อย

นิสัยนี่ แหละยิ่งทำไปมากๆๆ สุดท้าย มักจะมีบางคนพูดว่า มันกลายเป็นสันดาน ยิ่งแก้ยากกว่านิสัยเสียอีก

เป็นอันว่า เราต้องปรับเปลี่ยนอะไรอีกมากมาก สำหรับการดำเนินการในชีวิตประจำวันของเรา

สำหรับวันนี้ น่าจะพอแค่นี้ ก่อน