จะเริ่มบทความว่า เดือนนี้ ฝนตกต่อเนื่อง แต่คิดดูแล้วไม่น่าจะเขียนได้ เพราะว่ามันตกมาตลอด แม้แต่เดือนเมษายน นึกแล้วยังขำไม่หาย โดยปกติที่ขนำ ซึงปลูกไว้เพื่อรับอากาศร้อนช่วงหน้าร้อน  เลยสร้างไม่ได้มีฝาผนัง เมื่อฝนตกมามันจะสาดเข้าในขนำ หากจะให้หลังคาต่ำมันร้อนในช่วงหน้าร้อน เลยยกหลังคาให้สูงนิดเพื่อให้ลมพัดผ่านได้สะดวก

แต่เพื่อป้องกันฝนสาดเลยหาผ้าใบมากั้นไว้อีกทีหนึ่ง

ในเดือนมีนาคมของปีที่ผ่านมา ได้เอาผ้าใบดังกล่าวออก ปรากกฏว่า เอาออกได้อาทิตย์กว่า ต้องติดกลับไปเหมือนเดิมและหลังจากนั้น ผ้าใบผืนนั้นแทบไม่สามารถเอาออกได้เลย

ใกล้จะครบปีแล้วที่ต้องติดผ้าใบไว้กับขนำ

วันนี้ ตื่นมาตอนเช้าฝนตกลงมาอย่างหนัก แต่มีภารกิจนิดหน่อยไปส่งลูกที่ป่าพยอม มันแปลกอีก พอไปถึงสี่แยกป่าพยอม ฝนไม่ตก แต่สภาพเหมือนตกมาแล้ว ที่ว่ามันแปลก เพราะเมื่อขับรถออกจากป่าพยอม เข้าพื้นที่บ้านฝนมันเริ่มตั้งเค้ามาอย่างหนัก

เห็นแล้ว สงสาร คนทำมาหากิน

ระหว่างที่นั่งรอรถตู้เพื่อให้ลูกเดินทางไปหาดใหญ่ นั่งสังเกตุดู เวลานั้นประมาณ 9 โมง ดูเงียบเหงามาก

นั่งมองคนแล้วรู้สึกเข้าใจเลย สถานการณ์ของแต่ละคน เห็นเด็กที่ขายของบริเวณสี่แยกเริ่มขนของมาขายช่วงรถติดไฟแดง

แล้วมองกลับไปที่ลูก น่าจะเป็นรุ่นเดียวกับลูก แต่ลูกเรียนหนังสือ แต่เด็กที่เดินบนท้องถนนไม่แน่ใจว่าได้เรียนไหม หรือเรียนจบแล้วเลยออกมาหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพตัวเอง

ในมุมหนึ่งของความคิด รู้สึกว่า ชีวิตแต่ละคนมันต้องต่อสู้กันมาก

มันเกิดจากอะไร เกิดจากความคิด หรือเกิดจากการเรียนรู้ที่แตกต่างกันหรือเปล่า จึงทำให้คนแตกต่างกัน

ไม่กล้าพิมพ์มาก เพราะกลัวจะเป็นการชี้นำ บางมุมที่เรามองไปอาจจะไม่เห็นหรือรู้ข้อเท็จจริง

บางคนไม่มีฐานะ บางทีเราไปว่าเขาไม่ได้ ว่าเขาไม่ขยัน หรือไม่รู้จักทำมาหากิน แต่.. ไม่ใช่เสมอไป บางคนขยันทำมาหากิน แต่ บางทีเขาเหล่านั้นไม่ใช่คนฉวยโอกาส เราอาจจะมองว่าเค้าไม่ค่อยมีฐานะ แต่เขาอาจจะมีความสุขก็ได้ เพราะเขาอยู่บนพื้นฐานของความคิดที่ว่าไม่รวย แต่ไม่เอาเปรียบใคร

ในบางมุม มีคิดขึ้นมาแว่บๆๆ เหมือนกันว่า ทำไมบางคนรวยมาก บางคนแทบจะไม่่มีฐานะ  หรือมันเกิดจากความคิด หรือมันเกินจากบางคนยึดหลักบรรทัดฐานของสังคมมากเกินไป หรือบางคนไม่ฉวยโอกาส

แต่ ..คิดว่า สิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือการมองไปยังข้างหน้า การวางแผน การวางเป้าหมาย การสร้างวินัยเพื่อเป็นวิถีแห่งการดำเนินชีวิต

เท่าที่สังเกตุ บางคนที่เขาประสบความสำเร็จส่วนมากเขามีวินัย จากวินัยนั้นได้สร้างเขาให้เป็นคนที่มีนิสัยตามวินัยที่เขาได้ปฎิบัติตัว และมีวินัยเพื่อเป้าหมายของเขาเอง

ส่วนหนึ่งที่คิดว่าสำคัญเช่นกันคือการวางเป้าหมาย ว่าเป้าหมายของเราคือต้องการอะไร ในระหว่างที่ยังไม่ถึงเป้าหมายแต่ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย อาจจะต้องสร้างอะไรก่อนเพื่อเป็นพื้นฐานในการไปสู่เป้าหมายที่เราได้วางไว้

เมื่อมีเป้าหมาย ต้องสร้างวินัยเพื่อไปยังเป้าหมายนั้น

ระหว่างที่รอรถกับลูกไม่ได้เอา อุปกรณ์ที่สามารถเข้าสู่โซเชียลได้ มีแต่มือถือที่ไว้ติดต่อโทรผ่านเครือข่ายมือถืออย่างเดียว ไม่ได้เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต มันเลยได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง มองสิ่งที่อยู่รอบตัว ได้คิด ได้พิจารณาหลายเรื่อง

ในส่วนที่เห็นอีกอย่างคือสภาพบ้านเรือน มีร้านค้าร้างหลายร้าน และมีคนนั่งอย่างเงียบเหงา มีรถมาจอดไม่มาก จนกระทั่งรถตู้มา ส่งลูกขึนรถตู้ปรากฎว่าในรถไม่มีผู้โดยสารคนเดียว

มอเตอร์ไซค์รับจ้างนั่งอย่างเงียบเหงา แต่ดูแววตาแล้ว เขามีความจริงใจ มันบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าเป็นแววตาที่แสดงออกมาซึ่งความเป็นมิตร กับอีกคนหนึ่งนั่ง มองไปบนถนนตลอดเวลา น่าจะมานั่งเพื่อให้สบายใจดูรถวิ่งไปมา น่าจะไม่ใช่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง

เมื่อรถตู้ออก  ขับรถออกเดินทางกลับบ้านฝนเริ่มตกหนักอีกครั้ง และตกหนักจนถึงบ้าน ระหว่างเดินทางรถไม่มากเท่าไร นั้นมันแสดงให้เห็นว่า ตอนนี้ สภาพคนบ้านเราเป็นอย่างไร

ฝนตกหนัก ย่อมจะไม่มีการเคลือนไหวมาก หากเคลื่อนไหวมาก หมายถึงเงินออกจากกระเป๋ามาด้วยเลย อยู่บ้านดีกว่า เช่นกัน รีบกลับบ้านกินข้าวบ้านดีกว่า …..