สนามบินนครศรีธรรมราช

อีกครั้งที่เดินทางไปยังสนามบินนครศรีธรรมราช และเช่นเดิมในความรู้สึกว่า การก่อสร้างมันช้ามาก แต่ไม่ได้สนใจเพราะนานๆๆ ไปที ตอนนี้ สนามบินกำลังปรับปรุงก่อสร้างใหม่ ป้ายข้างหน้าสนามบินเขียนว่า สนามบินนานาชาติ นครศรีธรรมราช

แสดงว่ากำลังปรับเปลี่ยนยกระดับฐานะขึ้น แต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร เช่นกัน

ไปถึงกะว่าจะให้เครื่องลงให้เรียบร้อย แล้วให้คนโดยสารออกจากสนามบินให้หมด (หมายถึงคนที่มาจากเที่ยวบินนั้น) แต่ผิดคาดเครื่องบินช้าหรือที่เขาเรียกดีเลย์

อากาศไม่ร้อน เลยวนหาที่จอด ในที่จอดรถเต็มไปหมด มีรถจอดทิ้งไว้ที่สนามบินมาก ทั้งที่มีป้ายบอกไม่รับผิดชอบหรือไม่รับรองความปลอดภัย  แสดงว่า ตอนนี้ คนเริ่มเดินทางด้วยเครื่องบินมาก

มันสะดวกดี ไม่ช้า ไม่เสียเวลาในการเดินทาง  เมื่อก่อนไป กทม.หากโดยสารด้วยรถยนต์อย่างน้อยไม่ต่ำกว่า 8 ชม. แต่เครื่องบินแค่ ชม.เดียว แม้ว่าระยะเวลาในการเดินทางจะเกือบเท่ากัน เพราะหากเดินทางด้วยเครื่องบิน ต้องออกจากบ้านเผื่อเวลาไว้อย่างน้อย 3 ชม.กว่าจะนั่งบนเครื่องได้

นั่งบนเครื่องแล้ว ใช้เวลา ชม.กว่าๆๆ ถึง กทม. รวมแล้วประมาณ 4 ชม.ในการเดินทางหากนับตั้งแต่ออกอยากบ้าน แต่มันเร็วกว่ารถยนต์และรถไฟอยู่ดี

บางคนว่ารถยนต์ รถไฟ ถูกกว่า จริงอยู่มันถูกกว่า แต่หากรวมค่าใช้จ่ายแฝง เผลอๆๆ แพงกว่าการเดินทางด้วยเครื่องบิน

เมื่อหาที่จอดได้ได้เตร็ดเตร่ไปเที่ยวในสนามบิน สังเกตุดูคนยังเดินทางไม่มาก สักพักลูกมาถึง เดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางหิวว่าจะหาอะไรกินสักหน่อย วางแผนไว้แล้วว่าจะไปกินที่ร้านก๋วยเตี้ยวอ้อมค่าย เมื่อก่อนร้านนี้อยู่ติดกับ รพ.นครินทร์ ลักษณะของร้านสร้างในน้ำมีทางเดินสร้างด้วยไม้ แล้วแยกเป็นซุ้ม กับมีพื้นที่รวม บรรยาศมันดี เสียอย่างเดียวน้ำในคลองมันเน่า

ไม่ทราบเจอปัญหาอะไร ได้ย้ายไปยังพื้นดินใกล้ๆๆกัน ลักษณะเป็นห้องแถวสองห้องแถวกว้าง ไปกิน 2-3 ครั้งไม่ได้บรรยากาศ ทั้งที่รสชาติอาหารยังเหมือนเดิม

มันแปลกเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่ไปอีกเลย

ล่าสุดเห็นมาเปิดในรูปแบบเดิมแต่เปลี่ยนสถานที่มาเป็นเส้นทางสายนอกแทนตรง 3แยกเทิดพระเกียรติ ลักษณะการสร้างร้านเหมือนเดิมคือสร้างเป็นทางเดินลงไปในคลอง  วันนี้กะว่าจะพาลูกแวะกินสักหน่อย

โชคดีไม่ต้องเสียเงิน ปรากฏว่าร้านปิดเรียบร้อยสนิท

นั่งปรึกษากับลูกว่าจะเอาอย่างไรต่อ สถานีต่อไปข้างหน้าที่จะผ่านคือ HomePro  Locus ตัดสินใจเลือกช่องทางที่จอดรถง่ายที่สุดคือ โลตัส ส่วน โอมโปร แม้ว่าจะมีที่จอดรถ แต่ มีร้านเดียวและที่สำคัญคือแพง ไปโลตัสดีกว่าไม่แพง ขอให้อิ่มท้องเป็นอันพอ

จัดการเรื่องการกินเสร็จแวะซื้อหมันโถว  ครั้งนี้ เห็นลูกจ้างใหม่ พูดจาดีขึ้นกว่าเดิม คนเก่าน่าจะถูกขอให้ไปทำงานที่อื่น เพราะซื้อทุกครั้งแสดงอาการเหมือนไม่อยากขาย นั่งจ้องแต่หน้ามือถือ

วันนี้ มีแสงแดด แต่อากาศไม่ร้อน คนเริ่มพลุกพล่าน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ในความรู้สึกส่วนตัวแล้ว แม้ว่าตัวเองจะเป็นคนนคร เท่าที่สำผัสมาตอนผ่านปั้ม ปตท.ว่าจะแวะซื้อกาแฟกินแก้ง่วง เห็นคนที่นั่งในร้าน มองไปแต่ไกล รู้สึกว่าแต่ละคนมาดเยอะจริงๆๆ คนนคร มาดค่อนข้างจะเยอะ หากพูดตามภาษาปักต์เขาเรียกว่าทำพอได้ ค่อนข้างมาก

จุดที่เห็นชัดที่สุดคือร้านกาแฟ กับศูนย์บริการเวลาเอารถเข้าไปซ่อม ดูได้เลยคนที่มานั่งรอรถ  (หมายเหตุในความคิดเห็นส่วนตัวเท่าที่สังเกตุ) แต่จริงๆ แล้วส่วนมากคนนครเป็นคนน่ารัก จริงใจมากกับเพื่อนฝูง  แต่หากมองจากภายนอกจะเป็นแบบนั้นเอง แต่หากสำผัสจริงๆๆ แล้ว มีแต่ความจริงใจ แต่การเข้าหา ต้องจริงใจกับเขาด้วย ไม่งั้นเขาจะไม่เปิดใจ

วันนี้ ไม่มีอะไรมากเท่าไร เดินทางไปหลายที แค่เหนื่อยนิดหน่อยไม่ค่อยได้ออกนอกบ้านเท่าไรช่วงนี้

พยายามเขียนบทความหลายเรื่องเพื่อให้เป็นความรู้แก่คนที่ต้องการเรียนรู้ เท่าที่ความรู้ในตัวตนมี

ไม่ได้หวังอะไร ใครจะอ่านหรือไม่อ่าน ไม่เป็นไร

ชีวิต ถ้าเราทำอะไรแล้วเราคิดว่า เรามีความสุข ก็ทำไปเถอะ แม้ว่าบางอย่างอาจจะไม่มีรายได้  ใครไม่เห็นความสำคัญ แต่หากเราเอาความรู้จากตัวเรานำเสนอออกไป ต้องมีบ้างแหละที่คนต้องการความรู้ในส่วนที่เราเขียนออกไป

เขียนมาถึงจุดนี้ ยังรู้สึกสงสาร บางหน่วยงาน ที่มีคนเอาความอยากรู้ของบุคลากรในหน่วยงานนั้นออกมาหากิน

แต่จะโทษเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่รู้เลยคิดว่า สิ่งที่คนนั้นนำเสนอคือสิ่งที่ดี สิ่งที่ถูกต้อง ทั้งที่คนนำเสนอ แค่คัดลอกเขามา ไม่เคยผ่านงาน ไม่เคยทำงานแบบนั้นเสียด้วยซ้ำ

แต่ด้วยความไม่รู้ของคนที่ต้องการเรียนรู้ เลยคิดว่าเขาเก่ง ยอมเสียเงินเพื่อเรียนรู้

แต่ ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ในเมื่อเขาไม่เคยผ่านงานแบบนั้นมาเลย แต่เขาไปสอนหรือแนะนำ สุดท้ายคนที่ต้องการเรียนรู้ เขาจะได้ความรู้แบบที่เขาต้องการหรือไม่ อย่างไร…..