จำวันผิดไป

เมื่อวานนั่งเขียน Blog  พร้อมกับ บอกเล่าไปใน Blog   ว่าวันนี้  จะเดินทางไปนครศรีธรรมราช เข้าในเมือง  ไปหาหมอฟันเพื่อฝังรากฟันเทียม หลังจากเขียน Blog เสร็จ   เริ่มมีความสงสัยนิดหน่อยว่า ทำไม่ ไม่มีการโทรเข้ามาหาจากคลีนิคที่นัดฝังรากฟันเทียม ปกติทางคลีนิค หากมีการนัดหมายจะโทรมาคอนเฟิร์มก่อนว่า ไม่ทราบว่าสะดวกไปตามนัดได้ไหม  ส่วนมากจะตอบว่า ครับ คำเดียว เสร็จ

เมื่อมันเริ่ม เอะใจ ก่อนนอน  ดูวันนัดปรากฏว่า จำวันเวลาผิด  ไม่ใช่วันเวลาวันนี้ แต่เป็นวันที่ 24 พ.ย.2565

งั้นดีเหมือนกัน ค่อยว่ากัน   จากนั้นนั่งวางแผนเป้าหมายว่าทอเช้า จะทำอะไรดี   ฝนแล้งมาหลายวันแล้ว น่าจะเข้าสวนดีกว่า จะพาไอ้ตลาดไปด้วย ฝึกมันไปในตัว ให้ชินกับรถและการเดินทาง

เช้ามาเหมือนปกติทุกวัน กินกาแฟ แต่ลดลงมานิดหน่อยแล้ว ไม่มากเหมือนก่อน วันก่อนไปพบแพทย์ตรวจสุขภาพ ปรากฏว่า เม็ดเลือดแดงเริ่มต่ำ แพทย์แนะนำให้ลดกาแฟบ้าง เลยลดนิดตามแพทย์สั่ง

กินกาแฟเสร็จ ลงมือเขียนเว็บนิดหน่อย วันนี้เขียนเรื่อง NAT คืออะไร เป็นบทความที่ง่ายไม่มีอะไรมาก แค่อธิบายการแปลงค่าไอพี  ให้สามารถลดจำนวนการใช้ของ Public Ip ลง  ให้การใช้งานของ Puplic IP มีเพียงพอ  โดยการเพิ่ม IP แบบ Private IP  ให้กับคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในเครือข่ายที่บ้านแทนที่จะใช้ Public Ip   และกรณีมีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องหรือมีมือถือหลายตัวสามารถเข้าอินเตอร์เน็ตได้ด้วย Puplic IP เพียงตัวเดียว โดยการทำ NAT จ่ายให้เป็น Private IP แทน แต่ยังสามารถเข้าอินเตอร์เน็ตได้ทุกเครื่อง เป็นแนวคิดที่ชาญฉลาดมาก

วางเค้าโครงเรื่องเสร็จทุกอย่าง ดูเวลาแล้วไม่เช้าเกินไป กินข้าวเสร็จ ออกเดินทางไปยังสวน วันนี้ขนต้นหลุมพอไปปลูกแซมหลายต้น กับเอาต้นเทียม มะกะฮอนี ไปปลูกแทรก ระหว่างต้นหลุมพอ กับต้นตะเคียนทอง

ไม้ มะกะฮอนี กับต้นเทียม เป็นไม้ที่อายุ 8-12 ปี สามารถตัดได้แล้ว โดยเฉพาะเทียม หากปล่อยทิ้งไว้ให้แก่เกินไปเมื่อเปลือกของมันแตก มักจะมีโพรงข้างในลำตัน และหากฝนตกหนักหรือลมพัดมีโอกาสล้มได้ง่าย

เลยวางแผนปลูกไม้อายุยืน เช่นตะเคียนทอง หลุมพอ ให้มีระยะห่างระหว่างต้น 8 เมตร แต่ในระหว่างที่ต้นยังไม่โต ไม่มีปัญหาพุ่มมันชนกัน ปลูกพวกไม้ตัดเร็วไว้ตรงกลางก่อน

เมื่อไม้พวกที่อายุได้ตัดได้เร็ว โตเต็มที่ จะตัดไม้พวกนั้นเพื่อให้ช่องว่าระหว่างไม้ใหญ่ มีเท่าเดิมคือ 8 เมตร นั้นคือที่คิดและวางแผนไว้ ไม่รู้ว่าจะเป็นไปตามนั้นหรือไม่

แต่ปลูกไว้ก่อนดีกว่าไม่ปลูก หากไม่ปลูกเกิดต้นไหนตาย กว่ามันจะโตไล่ทันกัน มันนาน หรืออาจจะไล่ไม่ทัน

หากปลุกไว้ก่อน พอมันโต ดูแล้วว่าระยะชิดมากเกิดไป มันไม่ยากที่จะสางหรือตัดต้นที่ไม่สมบูรณ์ออก เพื่อให้ระยะห่างระหว่างลำตันมันพอดี ที่ตัดไป อาจจะทำไม้แกน หรือทำอย่างอื่นได้อยู่แล้ว

ก่อนออกจากบ้าน เอาไอ้ตลาดขึ้นรถไปด้วย น่าว่ามันจะตกใจ มันร้องตลอดทาง คงจะกลัว พอไปถึงสวนมันเดินตามตลอด เหมือนกับว่ากลัวว่ามันจะถูกทิ้ง และร้องพร้อมกับหอนตลอด สงสารมัน เลยหยุด แล้วพามันมาที่รถ

วางไว้ข้างรถ สักพัมันมุดไปใต้ท้อง แล้วเงียบไป หันไปดูอีกทีมันหลับบนหญ้าใต้รถอย่างสบายใจ

 

ที่เห็นดำ ๆๆ บนพื้นหญ้าคือ ไอ้ลาต

มันน่าจะเหนื่อย พอพบพื้นหญ้านุ่มๆๆ ใต้รถที่จอดและไม่ร้อน แปบเดียวมันหลับแบบหมดสภาพ

มองมันแล้วรู้สึกสงสาร มันเป็นหมาตัวเล็ก แต่เพื่อความอยู่รอด มันพยายามทุกอย่าง พยายามประจบเอาใจ  เดินไปไหนตามหลังตลอดเวลา แต่นับว่ามันโชคดี ไม่เหมือนหมาตัวอื่นที่บางคนเห็นแล้วไม่เคยยื่นอะไรให้มัน แต่สำหรับไอ้ลาด คิดว่าฝึกให้มันเป็นเพื่อนเวลาไปสวน หรือทำอะไร ที่ต้องออกเดินทางไม่ไกลจากบ้าน

 

เพราะเท่าที่สำผัสมา หมาเผลอๆๆ ดีกว่าคนเสียอีก มีความจริงใจ รักเจ้าของ แม้เราจะตีมันบ้าง มันไม่เคยโกรธหรืออาฆาตแค้น มันไม่เคยทำดีต่อหน้าว่าไม่โกรธ แต่พอเผลอ  มาแอบกัดภายหลัง มันไม่เคยมีเลย ไม่มีคำว่าโกรธในใจของมัน สำหรับเจ้าของที่มันรัก

เขียนมาถึงตอนนี้ นึกถึงไอ้ขาว  หมาขี้เรื้อนที่หลายหน้าหายตาไปแล้ว น่าจะตายแล้ว ไม่่เห็นมันมาหาหลายเดือนแล้ว โดยปกติไอ้ขาว (ไม่รู้ชื่อแต่เรียกมันเองว่าไอ้ขาว)

ตอนเย็นมันจะมารอที่สวน เพื่อกินอาหารที่เอาไปให้ กินเสร็จแล้วมันจะนอนหลับ หรือไม่นั่งเหม่อลอยของมัน สักพักมันจะวิ่งออกไป แล้วจะมาอีกในตอนเย็นของอีกวัน

ตอนนั้นพยายามไปสวนทุกวัน บางทีไปเพื่อจะเอาอาหารให้มันกินอย่างเดียว ไม่ได้ต้องการไปทำอย่างอื่น ตอนนี้ มันหายหน้าไปแล้ว น่าจะตายแล้ว  จริงๆๆ แล้วคิดจะรักษาโรคเรื้อนให้มัน แต่ มันกลัวไม่ยอมให้เข้าใกล้หรือยอมให้จับ ไม่รู้จะทำอย่างไร ปล่อยเลยตามเลย ให้อาหารมันกินเท่าที่จะให้มันได้

บางทีเจอมันข้างทาง มันจะไม่ยอมสุงสิงกับหมาตัวไหน เหมือนกับว่ามันจะกันตัวเองออกจากกลุ่มหมาทั่วไป

 

ไอ้ขาว

ถ่ายรูปตั้งไว้นานแล้ว แต่ไม่อยากเอามาลง เพราะสงสารมันแต่ตอนนี้ น่าจะว่าไปสบายแล้วไม่ต้องทนทรมาณกับโรคเรื้อนหรือไม่ต้องวิ่งหากิน หาที่นอน

บางคนรังเกียจ มัน  แต่หากช่วยดูแลมันสักนิด เท่ากับว่าได้ช่วยชีวิตหนึ่ง แต่ มาคิดดูอีกที หากให้อาหารหมาบางคนคิดว่าให้แล้วไม่ได้ผลอะไรตอบแทนกลับมา สู้ไปให้กับบางสิ่งที่พอทำแล้ว มีการอวยพรให้ แล้วคนให้อิ่มเอิบใจ สบายใจ เพราะทำแล้วน่าจะได้ขึ้นสวรรค์ ยอมเสียทุกอย่างเพื่อให้ได้ผลตอบแทนกลับมา

แต่หากให้ไอ้ขาวกิน มันไม่ได้ผลตอบแทนกลับมา ไอ้ขาวเลยเป็นหมาจรจัดที่ไม่มีคนสนใจ

 

วันนี้ เมือแต่ยุ่งกับไอ้ลาต ต้องการฝึกมันให้มันชินกับการนั่งในรถและชินกับการวิ่งเล่นในสวน เลยไม่ค่อยได้ลงแรงมากเท่าไหร ถือโอกาสถ่ายรูปสวนเล็ก

ไม่น่าเชื่อ จากพื้นนาที่ว่างเปล่า แทบไมได้ลงทุนอะไรเลย ถ้าจำไม่ผิด แค่ลงทุนให้รถไถ  ยกร่องแบบหยาบๆๆ แค่นั้นเองที่ลงทุน ส่วนพวกไม้ตะเคียนทอง เหลือมาจากที่ปลูกในส่วนใหญ่ อันนั้นขอมาจากศูนย์เพาะชำป่าไม้ที่ ห้วยกรวด ป่าพยาม

ส่วนมะกะฮอนี ไม้แดง สักทอง และไม้อื่นๆๆ ซื้อเมล็ดละ 1 บาท มาเพาะเองใส่ถุงดำเอง ลงทุนน่าไม่เกิน 500 บาท

ส่วนกระเดาเทียม กับต้นหลุมพอ เอาเมล็ดกับขุดเป็นต้นเล็กๆๆ จากสวนใหญ่มาปลูก โดยเพาะลงถุงดำก่อน

 

กำลังสวย

เป็นภาพที่สวยงามมาก ถ่ายวันที่ 22 พ.ย. 2565 เวลาประมาณ 10.15 นาที  ที่ว่าเป็นภาพที่สวย เพราะทุกสิ่งทุกอย่างอย่างที่บอก เสียค่ารถไถยกร่อง กับซื้อเมล็ดมาเพาะเอง ส่วนที่เหลือคือสองมือของตัวเองที่ทำทั้งหมด

พร้อมกับคาริเบียนคู่ใจ  หากไม่มีคาริเบียน คงจะลำบากกว่านี้ เพราะในช่วงนี้ ถนนเส้นทางเข้าสวน เมื่อรถวิ่งไปวิ่งมา มันเป็นโคลนลึกมาก หากขี่มอเตอร์ไซต์ ไม่ต้องขี่ เพราะขี่ไม่ได้แน่นอน แต่ คาริเบียนยังนิ่งไม่ว่าโคลนขนาดไหนเอาอยู่ บางทีแค่ขับสอง ยังเอาอยู่

 

แต่แนะนำเผื่อเป็นความรู้ แม้ว่าขับ 2 ยังเอาอยู่ แต่แนะนำว่า ให้ขับ 4 ดีกว่า เพราะว่าหากขับ 2 มันจะเสี่ยงกับท้ายรถไถล  แล้วหัวรถมันจะปัดลงคูข้างทางได้ หรือหากหัวไม่ปัด แต่ท้ายรถเองนั้นแหละจะสไลด์ ท้ายปัดลงคูได้

แต่หากขับ 4 อาการดังกล่าวจะไม่ค่อยมี เพราะล้อหน้ารถจะช่วยดึงตัวรถไปด้วย ไม่ใช้ล้อหลังผลักอย่างเดียว มันทำให้รถวิ่งตรงไปข้างหน้าได้นิ่งกว่า เพราะ 4 ล้อมันจะพารถไปพร้อมกัน

สำหรับพื้นที่เราใช้เส้นทางจนเป็นร่องแล้วเช่นกันในการบังคับพวกมาลัยอย่าฝืน เพราะล้อมันจะวิ่งตามร่องเดิมอยู่แล้ว ปล่อยให้ล้อมันล็อกร่องแล้วมันจะไปตามร่อง

อีกอย่างการเร่งเครื่องอย่าเร่ง เพราะเร่งเพื่อจะให้พ้นโคลน มันจะควบคุมลำบาก เมื่อผ่านที่โคลนเป็นร่อง ให้เร่งความเร็วให้คงที ไม่ต้องการเร็วมากเกินไปและไม่ช้ามากเกินไป แล้วรถจะไม่มีอาการสบัดหัวหรือสบัดท้าย

วางแผนจะเล่าเรื่องเป้าหมายในการจัดทำสวน แต่ออกเรื่องโน่นมาก เรื่องนี้บ้าง ค่อยมากันอีกทีทอเช้าในเรื่องที่มีแนวคิดที่ผุดไว้นานแล้วในสมอง

วันนี้ ได้มีเวลาทบทวน มันยิ่งผุดมากขึ้น กำลังนั่งนึกภาพว่า เป็นในลักษณะนั้น ลักษณะนี้ ในภาพที่อยู่ในหัวสมอง

รอวันเวลาให้ภาพนั้นเป็นจริง นั้นคือเป้าหมายที่วางไว้ แล้วตามมาด้วยการลงมือทำ หลังจากนั้นมีวินัยให้กับตัวเองว่าต้องทำทุกวัน

นอกจากมีวินัยต้องทำต้องฝึกตัวเองทุกวันแล้ว ต้องทำเพิ่มอีกคือหาความรู้ในสิ่งที่เราตั้งเป้าหมาย พร้อมด้วยอีกอย่างคือการฝึกเพื่อเพิ่มทักษะ ในสิ่งที่เราวางเป้าหมายไว้

คิดว่า คงจะได้เขียนทุกวัน

วางเป้าหมาย ลงมือทำ มีวินัย แล้ว มาเพิ่มทักษะกับความรู้ เพื่อให้แผนงานที่จะเดินไปยังเป้าหมายของเราประสบผลสำเร็จ

หรือภาพที่เราย้ำทุกวันในหัวสมอง มันเป็นจริง ด้วยเวทมนต์ในตัวของเราเอง……………