การบริหารเวลา

มองดูเวลาหลังจากที่เปิดคอมพิวเตอร์ โน็ตบุค ขึ้นมาพิมพ์เล่นและดูรายละเอียดทั่วไป เพื่อเตรียมความพร้อมของร่างกาย ว่าจะทำอย่างไรต่อกับเวลาที่ยังเหลือไม่นานก่อนจะถึงเวลานอน หันไปมองมุมด้านขวามือด้านล่างอีกครั้ง พบว่าเป็นเวลา 8.27 น.ของวันที่ 16 ส.ค. 2566

นั่งคิด เดินคิดว่า จะเขียนอะไรดีก่อนเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมา หรือว่าจะไมเขียนดี (ที่จริงพิมพ์มากกว่า ) ใจจริงอยากจะเขียนลงบนกระดาษก่อนพิมพ์ แต่เสียดายเวลา หากทำเช่นนั้นมันทำสองขั้นตอน

ตอนแรกเขียน แล้วเอาที่เขียนนั้นมาพิมพ์ ตอนเขียนไม่เท่าไร แต่ตอนพิมพ์ต้องอ่านไปด้วยพิมพ์ไปด้วย เลยตัดสินใจแหกกฎ จากที่เขาแนะนำว่าให้ร่างก่อน แล้วค่อยพิมพ์มาพิมพ์เอาจริงเลย

เช่นกัน ครั้งแรกอยากจะพิมพ์ใน Doc.google.com ก่อน เพราะคัดลอกมาได้ แต่มันบอกไม่ถูกว่าทำไม ไม่ทำแบบนั้น น่าจะเป็นเพราะต้องการให้มันเสร็จในขั้นตอนเดียวเลย สิ่งแรกที่ได้คือประหยัดเวลา ขอเสียคือพิมพ์แล้วพิมพ์เลยหากพิมพ์ในหน้า Editor ของเว็บไซต์โดยตรง บางครั้งพิมพ์แล้วไม่ได้ตรวจทาน เมื่อมาอ่านทีหลังมันรู้สึกผิดว่าไม่ได้เต็มใจเขียน หรือเขียนแล้วไม่รับผิดชอบต่อคนอ่าน

แต่มาคิดดูอีกครั้ง ที่ทำไป (คือการเขียน Blog ) ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะมีคนอ่านหรือไม่ เพียงแต่ อยากเขียน อยากพิมพ์ อยากฝึกการทำเว็บ ไม่อยากให้เวลา อยู่กับหน้าจอมือถือมากเกินไป มันมีความรู้สึกว่าชีวิตเรา มีแต่การชี้นำ เปิดเฟส เปิด youtube มี Ai มาช่วยเลือกให้เราตลอดเวลา บางครั้งดูแล้วมันเสียเวลา แต่เข้าใจ เพราะคนทำบางทีก็ต้องการให้คนเข้าไปดู เลยใช้วิธีการทำอย่างไรก็ได้ให้มีคนเข้าไปดู

ว่าแล้ว นอกเรื่องจนได้ ว่าจะเขียนเรื่องการบริหารเวลา เอาเป็นว่า เข้าเรื่องดีกว่า

เคยอ่านหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับการจัดการเวลา เขาบอกว่าต้องทำเรื่องที่สำคัญก่อน และมีอะไรหลายอย่างที่เขาพยายามอธิบาย และเช่นกันพยายามทำตามเขา แม้ว่าหลายเล่มที่อ่านจะขัดแย้งกันเอง เพราะแนวคิดในการนำเสนอไม่ตรงกัน

แต่.. ในความคิดเห็นส่วนตัวคิดว่า ไม่สำคัญ ทุกคนถูกหมดแล้วแต่มุมมอง ความคิด สถานการณ์ที่เป็นอยู่ สภาพแวดล้อม หลายสิ่งหลายอย่างมาประกอบกัน เหตุที่คิดเช่นนั้นเพราะว่าบางที่บางเรื่องมันสำคัญ แต่ในสถานการณ์หนึ่งเราไม่สามารถทำได้ เช่น การเข้าสวน หากอากาศร้อนเกินไปมันไม่ไหว หรือว่าการเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทำงาน เช่นเดียวกัน มันต้องดูสภาพอากาศ สภาพร่างกาย องค์ประกอบหลายสิ่งหลายอย่าง

เช้าวันนี้ ตื่นขึ้นมาเปิดประตูหน้าบ้าน แล้วมานั่งเล่นบนระเบียงบ้านเพื่อเตรียมตัวทำภารกิจที่ต้องทำทุกวัน จากเดิมที่ต้องกัดฟัน ข่มใจ วางแผนหลอกตัวเอง หลอกสมอง เพื่อให้ทำให้ได้ในแต่ละเช้าของทุกวัน ตอนหลังกัดฟันทำทุกวัน จนตอนนี้ จากที่เคยทำประจำมันกลายเป็นนิสัย ไม่ว่าฝนตก แดดไม่มี หรือมีเหตุการณ์ใด ก็ต้องทำทุกวัน นั้นคือการออกเดิน เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มที่

แต่ วันนี้ตอนเช้า น่าจะเช้ามืดมากกว่า ไม่ใช่ตอนเช้า เพราะยังไม่เห็นแสงอาทิตย์ แต่พอเห็นเป็นเงาต้นไม้ หรือมองเห็นแล้วลางๆๆ ขณะนั่งเตรียมตัวได้ยินเสียงเหมือนกับหยดน้ำตกบนหลังคา แต่ไม่แน่ใจ เลยเดินออกมาตรงขอบระเบียง เหตุที่เดินมาตรงนั้นเพราะได้ต่อเติมกันสาดออกมานิดหน่อยเป็นสังกะสี หากมีหยดน้ำหรือฝนตกจะได้ยินชัด

ผลปรากฏว่า ชัดตามที่คาดไว้ นั้นคือฝนได้โปรยปรายลงมา เล็กน้อย พอได้ยินเสียงกระทบกับกันสาดสังกะสี ที่ตอนหลังเพื่อการตลาดและเพื่อให้ดูสวยงาม มีราคา หรือมีระดับขึ้น เปลี่ยนมาเรียกชื่อว่า เมสทัสชีล พอชื่อว่า เมสทัสชีล มันใช้ได้ขึ้นมาหน่อย ดีกว่าเสียกว่า สังกะสี เพราะมันไม่มีราคา พูดง่ายๆๆ คือราคาถูก หากบอกว่ามุงสังกะสี เมื่อได้ยินความคิดของคนที่ได้รับฟังจะตัดสินไปทันทีว่า ออ ใช้ของถูก แต่พอบอกว่า เมสทัสชีล ออ ของแพงมีระดับ

พอได้ยินเสียงฝนโปรยปรายลงมาเล็กน้อย มานั่งคิดว่าจะเอาอย่างไรต่อ จากประสบการณ์ส่วนตัว แม้ไม่ผ่านงานวิจัย คิดว่า หลังจากนี้ฝนจากที่โปรยปราย น่าจะตกลงมาอย่างหนัก (ที่เขาเรียกว่าห่าฝน คือฝนตกหนัก) จะหยุดเดินหรือเดินต่อ

นั้นคือที่มาของเรื่องการบริหารเวลา จะเห็นว่า สิ่งแรกสภาพแวดล้อมเข้ามาเกี่ยวข้อง นั้นคือภารกิจบางอยางเราทำไม่ได้ หากเราทำหรือลงมือเดินท่ามกลางสายฝน มันจะเป็นเรื่องผิดปกติทันที ผลที่ตามมาอาจจะมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพได้ แต่ก็มีที่คนชอบเดินเวลาฝนตก นั้นคือคนที่อกหัก อันนี้จริงหรือไม่จริงไม่รู้ เคยฟังเพลง เพลงหนึ่ง เมื่อฝนตกเขามักจะออกเดินท่ามกลางสายฝน เพราะเมื่อฝนตกจะไม่เห็นน้ำตาของเขา คนที่มองเห็นเขาจะไม่รู้ว่าเขาร้องให้เพราะอกหักแต่ ที่เห็นคือสายฝนที่ตกจากฟ้าผ่านหน้าของเขา ไม่ใช่น้ำตาของเขา

มาเรื่องของเราต่อเกี่ยวกับเรื่องบริหารเวลา

เขียนต่อจากเมื่อวาน และนี่ก็เป็นปัญหาอีกอย่างเพราะความคิดมันไม่ต่อเนื่อง เมื่อวานเริ่มเขียนตอนเวลาตามที่เขียนไว้ข้างบน พอมาวันนี้เช่นกัน กว่าจะรวบรวมสมาธิได้กว่าจะเริ่มเขียนกว่าจะไหว้ครูเสร็จ และหลายๆๆ เรื่องกว่าจะได้เขียนต่อต้องหลอกล่อความคิดว่า ว่าทำนิดเดียวพอถึงได้ลงมือทำอีกครั้ง

จะเห็นว่า การบริหารเวลา มันเป็นเรื่องยากเหมือนกัน เพราะเราคิดไว้แล้วว่าเดียวจะสิ่งนั้น สิ่งนี้ แต่บางทีสภาพสิ่งแวดล้อมมันไม่ได้อย่างที่เราคิด อย่างเช่นวันนี้ ตอนเช้าเตรียมตัวอย่างดีเพื่อไปตัดหญ้าในสวน เหตุผลที่ตัดทั้งที่ไม่ค่อยอยากตัด แต่จำเป็นต้องตัด มีเหตุผลเดียว อยากเพาะต้นไม้ เหตุผลเดียวเช่นกัน คือขี้เกียจเพาะใส่ถุงดำก่อน พอลงมือทำจริงปรากฏว่าเครื่องตัดหญ้ามันมีอาการไม่ดี เลยกลับมาซ่อม พบว่าน้ำมันที่ใช้เป็นน้ำมันผสมตั้งไว้นานแล้ว เกิดปัญหาส่วนผสมผิดพลาด น่าจะเกิดจากส่วนผสมบางเกินไป ต้องยกโช็คช่วย เพื่อให้ความหนาแน่น ระหว่างน้ำมันกับอากาศมีความหนาแน่นขึ้น โดยให้อากาศเข้าน้อยลง

แต่ พอยกโช็ค น้ำมันท่วมอีก ตัดปัญหากลับบ้านมาซ่อม ล้างคาร์บูเรเตอร์ สรุป การบริหารเวลาวันนี้ผิดพลาด ไม่สามารถตรงตามเป้าหมายหรือตามประสงค์ได้ รอช่วงบ่ายได้เข้าไปอีกรอบ จึงจัดการเสร็จเรียบร้อย แต่ มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ต้องการ ปัญหามันตามมาคิดดินแข็งเกินไป สาเหตุเดียวฝนไม่ตก แม้ว่าจะครื้มทั้งวัน แต่มันไม่ยอมตก

หากฝังเมล็ดเพื่อให้มันโตเอง น่าต้องมีปัญหา กับปัญหาอีกอย่างที่คิดได้ในระหว่างตัดหญ้า คือ สมมุติ ว่ามันเกิดงอกขึ้นมา แต่ไม่ยาว คือความสูงยังสู้หญ้าไม่ได้ หากตัดหญ้าครั้งหลังจะทำอย่างไร ไม่ให้ตัดโดนต้นไม้ที่เราเพาะไว้

สรุป ต้องวางแผนใหม่ว่า จะเอาอย่างไร

ก็คงต้องว่ากันอีกที จะเห็นว่า ทั้งหมดที่เขียนมา บางครั้งบางที คิดว่างานบางงานมันสำคัญ แต่ต้องทำก่อน แต่ มันมีปัญหาต้องหยุด หรือต้องปรับเปลี่ยน เพื่อให้ตรงกับสภาพแวดล้อม หากสภาพแวดล้อมไม่เอื้อในการทำงาน แม้ว่ามันจะทำสำคัญมาก มันก็ทำไม่ได้

อย่างเช่นตอนนีใกล้เที่ยง ว่างเปิดคอมมาเขียน blog ทั้งที่ใจอยากเขียน สุดท้ายมันเขียนไม่ได้ เพราะร้อน นั้นคือข้ออ้างและสภาพแวดล้อม