ส่องกล้องทางเดินอาหาร

วันนี้ หมอนัดส่องกล้องทางเดินอาหารที่ รพ.มหาราช  นครศรีธรรมราช ในเวลาประมาณเที่ยง และดูตามกำหนดการ แล้วน่าจะต้องได้รับการส่องกล้องประมาณบ่ายโมง แต่น่าจะต้องไปก่อนเพราะต้องไปทำบัตร และต้องไปหาตึก และหลายๆๆ เรื่อง

เหตุผลเดียวที่ต้องรีบไปคือไม่เข้า รพ.มหาราช นานมากแล้ว ส่วนมากมักจะไปเอกชน นั้นคือ รพ.นครินทร์แทน เหตุผลอีกครั้ง เพราะความเร็วในการตรวจ บางครั้งใน รพ.ของรํฐ ผลการตรวจมักจะออกช้า ทำให้เราต้องเสียเวลาไปนั่งรอ หรือไม่ต้องไป 2 วัน แต่ ของเอกชนไม่เกิน ครึ่งชม. มักจะรู้ผลทันที แทนที่เราจะมาหลายครั้ง เพราะบางทีเสียน้ำมันรถมากกว่าค่าตรวจเสียอีก เลยมักจะตัดสินใจเข้าตรวจที่เอกชนแทน ยกเว้นในบางกรณีที่จำเป็นต้องเข้า รพ.ของรัฐ

ในความรู้สึกค่อนข้างจะกังวลนิดหน่อย แต่ไม่มากเท่าไร

เหตุเริ่มต้นมาจาก มาจากเหตุผลเดียว นั้นคือโลหิตจาง

วันก่อนมีอาการเสียดท้องคนที่บ้านเป็นห่วงเลยบอกให้ไปหาหมอเผด็จ ที่นครศรีธรรมราช ใกล้ๆๆ  homepro อยู่ระหว่าง Homepro กับ ปั้มน้ำมัน seso เผื่อใครในนครศรีธรรมราชหลงเข้ามาอ่านและต้องการไปตรวจเช็คระบบทางเดินอาหาร เป็นหมอเฉพาะทางเกี่ยวกับระบบทางเดินอาหาร และได้รับการันตีจากคนที่เคยมาหลายคนว่ารักษาแล้วหาย (ไม่ได้โฆษณาแต่อย่างใด แค่รับฟังเขามาอีกทีหนึ่ง)

หมอเผด็จ เป็นหมอ รพ.มหาราช ดังนั้น เมื่อเจอเคสบางเคสที่ต้องการตรวจสอบ หมอมักจะส่งตัวเข้า รพ.มหาราชเพื่อทำการตรวจสอบ  โดยหมอจะเป็นคนตรวจเอง เหมือนกับเราเข้า รพ.แต่ เรามาหาหมอที่คลีนิคก่อน  เวลาทำการหมอเผด็จที่คลีนิค ช่วงเช้า 07.00-8.30 แล้วเที่ยง 12.00-13.00   แล้วก็ตอนเย็นอีกทีเวลา 17.00-20.00 เวลาที่บอกไปคือวันจันทร์ ถึงวันศุกร์

แต่หากเป็นวันเสารหรือหยุดราชการ เช้า 09.00-12.00 แล้วมาเย็น 17.00-20.00 แต่หากเป็นวันอาทิตย์ เฉพาะเวลา 09.00-12.00 อย่างเดียว ส่วนเบอร์โทร ในดูในถุงในยาที่ได้รับมา เป็นหมายเลข 075324304  เผื่อใครต้องการทราบ เลยแจ้งรายละเอียดเบื้องต้นมาให้  ย้ำอีกครั้ง ไม่ใช่เป็นการโฆษณาแต่อย่างใด แค่เอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง

นั้นคือเบื้องต้น ที่เป็นสาเหตุของการเตรียมตัวเพื่อไปส่องกล้องระบบทางเดินอาหารวันนี้

สรุปวันนี้ ต้องงดเดิน งดทำกิจกรรมทุกอย่าง ต้องรีบกินข้าวแต่เช้าให้เสร็จก่อน 7 โมงเช้า หลังจากนั้นห้ามกินอะไรอีก การเดินออกกำลังกาย วันนี้น่าต้องงด   น่าว่าไม่มีเวลาพอในการจัดการกับกิจกรรมที่ต้องเตรียมตัว แต่ ยังทำสองอย่างปกติ นั้นคือดิ่มน้ำ 2 แก้ว และย้ายตัวเองมานั่งทำงานบนบ้านเพื่อรับแสดงแดดยามเช้า บริเวณระเบียงบ้านแทน พร้อมกับเขียน Blog ไปด้วย รอเวลาเดินทางไปส่องกล้อง เพื่อทำใจให้สบาย ในช่วงเวลานี้ มันเป็นบรรยายกาศที่ดีจริงๆ   ดูเวลาแล้ว 7.24 น.แสงแดดกำลังสวย นั่งพิมพ์ Blog ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่สาดส่องเข้ามาบนระเบียงบ้าน มองไปข้างหน้าเห็นต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี ปะทะกับแสงแดดเป็นเงาสะท้อนแสงอย่างสวยงาม

กำลังคิดว่า ว่าน่าจะตื่นให้เช้ากว่านี้สักนิด   แต่ต้องเลือกแล้วว่าระหว่างเดินรับแสงแดดกับรีบเดินให้เสร็จแล้วมานั่งพิมพ์หรือทำอะไรก็ได้เพื่อรับแสงแดดอย่างตอนนี้ แต่มาคิดดูอีกที ซีเรียดไปทำไม มันได้รับแสงแดดเหมือนกัน หากเดินมีแสงแดด รับแสงแดด  หากมีเวลาเหลือมานั่งพิมพ์หรือนั่งกินกาแฟรับแสงแดดก็ได้

อ้อๆๆๆๆๆๆๆ คนเราชอบคิดหรือทำอะไรให้มันยุ่งยากดีแท้ๆๆ ทำไม เราไม่ลดเรื่องยุ่งยากลง ทำอะไร ง่ายๆๆ แล้วชีวิตเราน่าจะสงบแล้วมีความสุขมากกว่า อย่างเช่น เรื่องการกิน เมื่อวานคนที่บ้านบอกว่าจะต้มปลาให้กิน ให้เลือกเอา เมนูใหน ระหว่างต้มกระทิ กับต้มใส่เต้าเจี้ยว  เลยถามกลับไปว่า อะไรยุ่งยากกว่า คนที่บ้านบอกว่า หากต้มใส่เต้าเจี้ยว ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ใส่เต้าเจี้ยว เสร็จ แต่ หากต้มใส่กระทิ ต้องขุดมะพร้อมและต้องเตรียมการเพิ่มหลายสิ่งก่อนจะได้กิน

เลยบอกคนที่บ้านไปว่า งั้นต้มใส่เต้าเจี้ยวก็แล้วกันเพราะว่ามันไม่ยุ่งยาก สรุปแล้ว ตอนกินมันอิ่มเหมือนกัน พออิ่มแล้ว ไม่เห็นว่ามันจะสำคัญตรงไหน มันเหมือนกัน พิจารณาอย่างเดียวว่าอาหารที่เรากินนั้นมีค่าสารอาหารครบหรือไม่เป็นอันพอ นั้นแหละคือความเรียบง่าย ลดเวลาต่างๆๆ ได้มาก ไม่ต้องไปเสียเวลาในการปรุงหรือเตรียมการอะไรมาก

นั้นคือความสวยงามของความเรียบง่าย ในการดำเนินชีวิต

ดูเวลาแล้ว น่าต้องเตรียมตัวเพื่อเดินทางไปจังหวัดนครศรีธรรมราช เพื่อไปส่องกล้องแล้ว เอาเป็นว่า เมื่อส่องกล้องเสร็จ ค่อยมารีวิวให้ว่า ลักษณะการส่องกล้องเป็นอย่างไร แต่ยอมรับว่ากังวลนิดๆๆ

ส่วนมากความกังวล มักจะเกิดขึ้นเมื่อเราอยู่คนเดียว แต่โชคดี ที่มีคนรอบข้างและครอบครัวดี ที่คอยเป็นห่วงถามไถ่   โดยเฉพาะลูกทั้งสองคน ที่ถามมาตลอดเวลา ส่วนคนที่บ้านไม่ต้องพูดถึงดูท่าทาง เป็นห่วงกังวลมากว่าเสียอีก

คนเราบางคนคิดว่ามีเพื่อนฝูงมากมาย มีคนนับหน้าถือตา มีทรัพย์สินเงินทอง มีหน้าที่การงานที่ดี คือสิ่งที่ดีที่สุด เป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนา  แต่ สิ่งนั้นคือแค่ประกอบภายนอก หากไม่มีสิ่งนั้นในวันไหน แทบจะไม่มีใครเหลือเลย

ของจริงของแท้ แน่นอนที่อยู่กับเราตลอดไปคือครอบครัว

หากเราสร้างครอบครัวให้แกร่ง  มันคือเกราะป้องกันตัวได้ทุกอย่าง อย่าวิ่งตามความฝันที่สังคมเป็นคนตั้งให้ หรือวิ่งตามความฝันเพราะสิ่งที่ฝังไว้ในหัวของเราตั้งแต่เด็ก หรือวิ่งตามความฝันเพราะอยากเป็นเหมือนคนอื่นที่เรามองแค่ภายนอก คิดว่าสิ่งนั้นคือความสุข จนบางคนทิ้งสิ่งที่เรียกว่า ครอบครัว

เมื่อเราวิ่งจนสุดปลายทางแล้ว ไปเจอทางตัน บางสิ่งบางอย่างบางทีมันจะหายไปเกือบหมด แล้วเราจะย้อนกับมาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

ดังนั้นไม่ว่า เราจะทำเพื่ออยากจะเป็นอะไร สิ่งที่ต้องติดตัวและประกบตัวเราตลอดเวลาคือครอบครัว

หากเราทำได้แบบนั้น ชีวิตเราจะไม่มีมีโดดเดียว จะมีคนที่เคียงข้างเราตลอดเวลา และตลอดไป

สำหรับใครที่มีเคส คล้ายกัน ลองอ่านประสบการณ์การส่องกล้องดู